“Good morning Ms. Hermans”

Vorig blog eindigde bij het feit dat ik naar grade 5 zou gaan de komende week.

Op maandagmorgen kwam ik de staffroom binnen en daar zat bijna iedereen lekker al een bakje koffie te drinken. Om kwart voor acht liep ik samen met Mr. Brewis naar buiten om daar grade 5B op te gaan halen. Netjes in twee rijen stonden de 30 leerlingen te wachten op het teken dat ze naar binnen mochten. Eenmaal in de klas aangekomen waren ze allemaal zo nieuwsgierig dat er een kort vragenmoment was. Vanaf dat moment ben ik hun nieuwe juf en hoor ik nu elke ochtend ‘Good morning Ms. Hermans’. Ik vind het wel speciaal om zo aangesproken te worden. Het benoemen van personen met de achternaam komt uit het Engelse onderwijs, dat op mijn school overal terug te vinden is.

Die maandagmorgen, na het voorstelrondje komen de stationaries (pennenmapjes) op de tafel en kan de dag beginnen. De eerste les die ik zie is Afrikaans. Ik kan meteen al vertellen dat het verdomde veel op Nederlands lijkt! Tijdens deze les heb ik veel geobserveerd, om een indruk te krijgen hoe Mr. Brewis les geeft, maar zeker ook hoe de kinderen meedoen. Sommige van hen zie je zeer geïnteresseerd meekijken, maar bij anderen zie je de twijfel op het gezicht. Die twijfel is niet zo vreemd als je bedenkt dat het voor sommige leerlingen de derde taal is die ze leren. Engels is dan misschien de eerste officiële taal, maar veel van mijn leerlingen spreken thuis Xhosa.

De les erna is mathematicals met als onderwerp breuken. De openingsvraag die Mr. Brewis stelt is: “Wie kan vertellen waarom wij breuken gebruiken en nodig hebben?” In mijn ogen een perfecte opening van een nieuw onderwerp omdat je zo in een keer alle leerlingen aan het denken zet en betrokken maakt.

Als de eerste voorbeelden gegeven zijn, geeft hij de beurt aan een ietwat onzeker lijkende leerling. Het blijft stil bij de leerling. Een raar moment om te zien omdat je vaak leraren geïrriteerd ziet raken, maar hier gebeurt het mooiste moment van de dag in mijn ogen. Mr. Brewis vraagt de leerling of de leerling een antwoord kan geven en ziet dat deze nog onzekerder wordt. “Are you not sure about it?”  vraagt hij. “No…” antwoord het meisje.  “That fine. It’s good thing to be unsure about things“. Hij laat haar in haar waarde en het mooiste van alles vind ik, is dat ze een compliment krijgt over haar uitblijvende reactie. Als dat niet werken is aan een relatie en een competentiegevoel (Stevens, 2004), dan weet ik het meer.

De komende weken zal ik starten met les te geven aan grade 5, steeds meer en ook meer verschillende vakken naar verloop van tijd.

Mijn Engels zal enorm vooruitgaan!