Nkosi Sikelel' iAfrika

Het einde van mijn stage hier in Kaapstad komt nu echt akelig dichtbij! Tijdens het tien minuten ritje met de auto vanochtend (dinsdag) keek ik al anders uit het raampje dan normaal, net alsof ik al afscheid moet nemen van de omgeving. Die gedachte vind ik vreselijk! Gelukkig was op stage alles nog lekker normaal en dacht ik er niet meer bij na. Na drie weken geen assembly meer gehad te hebben, was het ideaal om vanochtend met alle seniors (Grade 4-7) weer in de hal te zitten en te luisteren naar de principal die het centrale thema van de week vertelde. Nadat alle leerlingen hun academics hadden gekregen  en de punten voor recylcing waren vernoemd, nam de principal zo goed als afscheid van iedereen. Ze draaide haar papieren goed om, en toen gebeurde wat ik niet had verwacht.

Ze draaide zich naar mij en zei: "We like to give Student Teacher Fleur a big round of applause, because she will leave us on Thursday". De principal begon te klappen en iedereen volgde haar, alle leerkrachten, alle leerlingen en alle ogen waren op mij gericht. Vervolgens werd het nog een stukje lastiger toen alle leerlingen The National Anthem zongen uit volle borst Nkosi Sikelel' iAfrika (God, bless Africa). Hoe ontroerend was dat!

En toch blijft het vreemd om na twee maanden straks ineens weg te zijn. Te beginnen met het schitterende uitzicht 's ochtends op de Tafelberg en Lion's Head (die laatste kan ik zien als ik in bed lig, hoe ruig!) De gekleurde huisjes van Bo-Kaap, de familie Badat die mij elke ochtend en middag meenamen naar school en weer terug naar huis. Het is elke keer een plezier om met vier personen 's ochtends in het bakkie (een auto met laadbak) te zitten en de stad te zien ontwaken. Alleen al voor het uitzicht op Cape Point Stadium rijd ik nog een keer de route. Yes, ik kan niet ontkennen dat alles wat ik zie hier, iets met me doet. Mijn ieniemienie kamertje waar het steenkoud is als de zon onder gaat, maar geen haar op mijn hoofd die daar over zal klagen, omdat ik dagelijks zie dat mensen naast de N2 (autoweg van en naar Kaapstad) hun 'huisje' gebouwd hebben. Al zijn het net twee kartonnen dozen die als bed/eettafel/huis functioneren, er hangt ook een volle waslijn met kleren te drogen of te luchten. Dan klinkt Nkosi Sikelel Afrika ineens heel vreemd in de mond...